Rozijntje van huis

het had geweten. Ze had een gevoel of ze huilen moest om dat heel bijzondere en mooie, dat meester haar zo stil en ongemerkt gegeven had.

Maar meester hulde zich in een wolk van rook en midden uit die wolk kwam droog zijn stem:

‘En wat wou je nu?’

‘Dat weet ik juist niet,’ zei Rozijntje hees.

‘Laten we eens bedenken,’ zei meester.

‘Wil je leren voor iets ?’

‘Nee,’ zei Rozijntje resoluut. ‘Dan duurt het weer zo lang eer ik wat doen kan.’

‘Wil je geld verdienen?’

‘Ja,’ zei Rozijntje grif. Aan die mogelijkheid had ze nog niet eens gedacht. Zelf geld verdienen! Alles zelf betalen! Een volwassen, zelfstandig mens zijn! Wat leek haar dat heerlijk!

‘Maar waarmee wil je geld verdienen? Wat kun je?

‘Je kunt behoorlijk lezen, schrijven en rekenen. Daar zou je misschien een baantje mee kunnen krijgen op...’

‘Nee,’ zei Rozijntje haastig. ‘Ik bedoel heel wat anders’.

‘Wat dan?’ vroeg meester. En hij legde zijn pijp neer en boog zich voorover om het beslissend antwoord van Rozijntje op te vangen.

‘Ik wou...’ kwam er moeilijk uit, ‘voor iets zorgen. Ik bedoel... iets hebben, dat me niet kan missen... ik bedoel... begrijpt U... ik weet niet precies.’

Het was niet overduidelijk, die uiteenzetting van Rozijntje. Maar meester was een knap man en had van de kinderen in zijn school nog wel heel wat onduidelijker zinnetjes opgevangen en toch begrepen.

‘Juist,’ zei meester... ‘Dat had ik ook gedacht. Dan zullen we dat moeten zoeken. Iets waarvoor je zorgen moet. En dan moet jij maar maken, dat het je niet meer missen kan.’

44