Rozijntje van huis

bij zich zag komen, daarom schudde hij het hoofd zolang mevrouw met het hoofd knikte.

En toen hij klaar was met hoofdschudden en eens naar het bijna volwassen Rozijntje keek, toen zei hij, net nadat mevrouw Rozijntje gelijk had gegeven:

‘Je moet maar niet weggaan, kindlief!’

Rozijntje moest er ineens hardop om lachen, hoe ze allebei het tegenovergestelde aanraadden. En meneer keek onthutst op. Want hij had niet gehoord, dat zijn vrouw had gezegd:

‘Je hebt gelijk, kindlief!’

‘Wat moet ik nu doen?’ vroeg Rozijntje vrolijk.

Mevrouw legde haar hand op Rozijntjes hand.

‘Ga jij maar ergens een plekje zoeken, waar ze je nodig hebben, kind! Vader en Jupie hebben het best bij tante Saar. En Lea gaat weg over een poosje. Ga jij maar, hoor! Is ’t niet, man?’

En ‘man’ bedacht opeens met schrik, dat hij daarnet alleen maar aan zichzelf gedacht had, omdat hij Rozijntje niet graag missen wou. En hij knikte en zei gedwee: ‘Je hebt gelijk, vrouw.’

Dat was dinsdagavond.

Die hele week praatte ze er verder met niemand over. Ook niet met Lea, al viel haar dat erg moeilijk. Lea kon zo vaag en afwezig zijn, sinds dat éne gebeurd was. En Rozijntje zou dat verschrikkelijk gevonden hebben, als ze gesproken had over dat, wat haar zo bezighield en Lea had haar werktuiglijk geantwoord met haar gedachten heel ergens anders.

Daarom wachtte ze tot maandagavond. En toen sprak ze er met meester over.

Ze wachtte tot meester al haar werk in ontvangst genomen had en dat was geen klein beetje en al haar geleerdheid uitgevraagd had, en dat was ook geen klein beetje, en toen zei ze ineens zonder overgang:

‘Meester, vindt U het wel goed, dat ik zo aan het lanterfanten

41