Rozijntje van huis

door heb ik het helemaal vergeten.’

‘Wat voor dingen?’ vroeg hij streng en weer keek Lea naar Rozijntje en van Rozijntje naar tante Saar.

Waarom gaf ze nu geen antwoord? Wat waren dat toch voor rare dingen allemaal? Waardoor kon ze het vergeten hebben?

‘Wat voor dingen?’ herhaalde hij.

En toen zei Lea schuldbewust: ‘Er is iemand waar ik mee trouwen ga, zie je, en toen heb ik het vergeten.’

‘Trouwen?!’ riep Jupie. Nee, alles had hij kunnen denken, maar dat niet. Zolang Lea in zijn huis was, en dat was toch een hele poos, was ze nog nooit met iemand gaan trouwen.

‘Trouwen?’ vroeg hij weer, ‘en ik dacht, datje met mij had zullen trouwen.’

Lea schudde het hoofd.

‘Nee, dat kan echt niet,’ zei ze schuldig. ‘En ik herinner me ook niet meer, dat we het afgesproken hadden.’

‘Afgesproken niet,’ zei Jupie, ‘maar ik had het altijd gedacht.’ ‘Die meneer, waar ik mee ga trouwen,’ Lea slikte even, ‘die is veel groter dan jij en de grootsten mogen altijd het eerst met iemand trouwen.’

‘O,’ zei Jupie droog.

‘Zie je,’ verdedigde Lea zich ijverig, ‘om te trouwen moet je allebei grote mensen zijn, en dat was jij nog niet.’

‘Nee,’ zei Jupie verbeten. Hij wist er nu al lang genoeg van. Een ander ging met haar trouwen en die ander had ook gemaakt, dat ze vergeten had iets voor hem mee te brengen, en dat was nog nooit eerder gebeurd.

Hij keek zwijgend uit het raam, de handen in de broekzakken. ‘Jupie,’ vleide Lea, ‘je mag wel tegen me zeggen, datje blij bent, dat ik ga trouwen.’

Ook dat nog! Een ander ging met haar trouwen, omdat Jupie zelf nog geen groot mens was, en ze vergat iets voor hem mee te

32