Rozijntje van huis

snoepen betrapt was.

‘Niets,’ zei ze onschuldig en ze keek tante Saar aan.

Tante Saar keek terug en knikte toen langzaam als een heel wijze vrouw.

‘Er is wèl wat,’ zei ze. ‘Maar het is in ieder geval iets goeds.’ En toen hoefde Lea verder niets meer te zeggen. Tegen tante Saar tenminste niet.

Tegen Jupie wel!

Die kwam een kwartiertje later uit school. ‘Dag!’ zei hij blij. Hij vond het altijd heerlijk, als Lea er weer was.

Lea tilde hem op alsof hij vier jaar was en zoende zijn bruine wang alsof hij twee jaar was.

‘Nou,’ zei Jupie en dat betekende: ‘Waar zie je me voor aan?’ En toen keek hij naar de mand, die nog ongeopend op de grond lag. Daar kwam wat uit te voorschijn, als Lea op reis geweest was.

‘En... zal ik de mand helpen uitpakken?’ bood hij bereidwillig aan.

Met een beweging van schrik bracht Lea haar hand aan haar mond.

‘Och hemeltje,’ riep ze. ‘Helemaal vergeten!’

Jupie geloofde haar natuurlijk niet. Dat was weer één van haar grapjes. Maar toen hij haar verwachtend bleef aankijken en de schrik niet uit haar ogen week, begon het tot hem door te dringen, dat het wel eens geen grapje, maar harde werkelijkheid kon zijn.

‘Ik heb het echt vergeten, Jupie, ik kan er niks aan doen.’

Zo iets had Jupie nog nooit beleefd! Zolang Lea in zijn huis was, en dat was toch al een hele tijd, had ze nog nooit vergeten iets voor hem mee uit de stad te nemen.

‘Hoe komt dat?’ vroeg hij met een prop in de keel.

Lea keek hulpeloos naar Rozijntje en van Rozijntje naar tante Saar. Ja, hoe kwam het?

‘Er zijn andere dingen geweest, Jupie,’ zei Lea benepen. ‘Daar

31