Rozijntje van huis

Rozijntje opeens niet meer wist of je bij zo iets huilen mocht; het klonk zó wonderlijk, dat Rozijntje opeens om de mand heenliep en Lea een zoen gaf. En toen stonden ze weer ieder aan een kant van de reismand en pakten een riem en liepen de herder tegemoet en zeiden geen woord meer de hele weg naar huis.

Lea had niet verteld wie het was en wat hij was en hoe hij heette en hoe het gekomen was en of ze veel van hem hield. Ze had alleen maar verteld, dat er iemand was met wie ze ging trouwen en de rest hadden haar ogen gezegd. En meer hoefde Rozijntje werkelijk niet te weten.

Maar op die zwijgende weg naar huis schoot het haar ineens te binnen hoe vreemd leeg het zou zijn, als Lea straks werkelijk met die iemand ging trouwen; hoe de laatste jaren het huis toch eigenlijk gevuld was geweest met Lea; hoe al de verandering en vermooi-ïng van haar leven eigenlijk van Lea gekomen waren.

Hoe moest dat nu, als Lea straks weg was? En toch had ze geen ogenblik een gevoel van verdriet. Daar was Lea’s blijheid en geluk te duidelijk voor.

Thuis was de hele deuropening gevuld met tante Saar, die hun uitbundig stond toe te wuiven.

Toen ze haar zagen in de verte, zei Lea het eerste woord, nadat ze de reismand weer hadden opgenomen.

‘Laten we nog niets zeggen.’

En Rozijntje schudde van neen.

Lea gaf tante Saar een zoen en ze gingen in de keuken zitten en lieten de mand neerploffen op de grond. Lea met de ellebogen op tafel, stil en moe. Ze roerde in het kopje thee, dat tante Saar ingeschonken had, en keek maar al naar dat lepeltje, al naar dat lepeltje, alsof daar zo iets bijzonders aan te zien was. Ze roerde net zo lang en keek net zo lang tot tante Saar de stilte verbrak en zei: ‘Wat is er met jou?’

Het lepeltje plonsde in de thee en Lea keek op alsof ze op

30