Rozijntje van huis

Zo’n begroeting had Rozijntje nog niet meegemaakt en ze had haar toch de laatste keren telkens van de trein gehaald.

‘Wat is er met jou?’ vroeg Rozijntje onthutst.

‘Met mij?’ zei Lea verstrooid, maar haar ogen lachten. ‘O, niets!’

Rozijntje vroeg maar niet verder. Tegen dergelijke leugens kon ze niet op. Een kind kon toch zien, dat er wat was met Lea.

Ze droegen Lea’s reismand ieder aan een riem, en zo, met de reismand tussen hen in, liepen ze de zonnige weg op naar huis.

Ja, er was iets met Lea. Soms zwaaide het aandeel, dat Lea aan de mand had, met een schok vooruit. Ze zei weinig, maar Rozijntje moest van op zij telkens kijken naar dat wonderlijke blije gezicht van Lea, zoals ze het nog nooit gekend had.

‘Lea,’ probeerde ze nog eens, ‘wat is er toch met jou?’

Er was niemand anders op de weg, alleen zagen ze in de verte de oude herder aankomen, die de schapen van alle boeren de kantjes van de weg liet afgrazen.

Lea zette haar helft van de mand op de grond, zodat Rozijntje vanzelf de andere helft liet schieten, en met de reismand tussen hen in stonden ze tegenover elkaar.

‘Wat is er toch met jou?’ vroeg Rozijntje nog eens.

Lea keek haar aan, bleef haar aankijken, telkens dieper, en toen, ineens, wist Rozijntje het. Ze begreep niet waar ze het vandaan haalde, maar toch wist ze het.

‘Weetje niet wat er met me is?’ vroeg Lea.

‘Nee,’ loog Rozijntje, want ze wou het van Lea zelf horen.

En toen zei Lea langzaam, alsof ze elk woord streelde, vóór ze het uitsprak:

‘Er is iemand waar ik mee trouwen ga.’

Kijk, dat was toch weer anders, nu Lea het uitsprak, al had Rozijntje het daarnet toch wel geweten. Het klonk zo wonderlijk op die zonnige weg met de reismand tussen hen in en de herder met zijn troepje al dichterbij komend - het klonk zó wonderlijk, dat

29