Rozijntje van huis

Hoe kon het ook anders?

Lea knoopte met zo grote handigheid een tulen gordijntje om Rozijntjes hoofd, waar de donkere haren loshangend en breed uitgekamd onderdoor kwamen; ze speldde een wit laken zó sierlijk als een blank koningskleed om Rozijntjes gestalte, dat Rozijntje opgetogen en ongelovig in de spiegel bleef staan kijken, voor ze in optocht naar beneden gingen om vader met pijp en al te overrompelen.

De keukentafel werd des konings troon. Onzichtbare bedienden zette een geschilde appel naast de koning neer, voor het geval, dat hij er soms trek in mocht hebben. En dat geval was er ook.

De beide hofdames, de dunne en de dikke, voerden de lieflijk gesluierde Ester voor ’s konings troon.

En de koning, zich van zijn waardigheid bewust, deed niets dan zwijgend knikken. En dat betekende, dat hij Ester beeldschoon vond. Wat ook werkelijk waar was.

Toen werd de troon weer tot keukentafel, want de koning en zijn hofhouding lustten nog wel iets. En rondom de troon zat een genoeglijke hofstoet en smulde van alles, wat er te smullen viel. De dikke hofdame schonk thee; de dunne hofdame bood koekjes aan; de koning at; de vader van de koning genoot en rookte; en de beeldschone Ester had genade gevonden in de ogen van de koning en van ieder, die haar zag.

25