Rozijntje van huis

HOOFDSTUK III

De verkleedpartij

Nee, zo’n Poerim hadden ze werkelijk nog nooit beleefd. Behalve Lea. Die had het ieder jaar thuis zo gehad.

De keuken was haast te klein voor tantes kookkundige werkzaamheden, behalve nog, dat ze erin moesten wonen, eten, en net doen of ze niet zagen wat tante klaarmaakte.

Jupie, die de vorige Poerims niet onthouden had, omdat ze hem niet zo bijzonder waren opgevallen, was stil van blijde verwachting die hele dag tevoren. Er hing iets in huis van spanning, dat vreemde, dat er tegelijkertijd gevast werd en zoveel heerlijkheden werden klaargemaakt. Dat afwachten hoe alles wel voor de dag zou komen uit pannen en oven, uit kast en kelder.

Ze moesten ook wat lekkers sturen aan anderen. En natuurlijk was die andere juffrouw de Jong.

Gek, dat Rozijntje daar vorige jaren nooit over gedacht had. Hoewel juffrouw de Jong haar wel altijd wat stuurde. En ook -Rozijntje kreeg een kleur, toen het haar plotseling inviel en toen ze bedacht, dat ze het nooit eerder gedaan had - en ook wou ze wat brengen naar meneer en mevrouw.

Zelf wou ze het brengen op de fiets, voor het nog Poerim was.

Zelf wou ze het maken. Tante mocht al het andere, maar dit, voor meneer en mevrouw, dat was haar afdeling.

Wat zou het zijn?

‘Tante Saar,’ vroeg ze, ‘kunt U kichelich bakken?’

‘Jawel,’ zei tante Saar, ‘maar het is een heel werk.’

‘Ik wil het doen,’ zei Rozijntje ijverig, ‘als U het me maar wijst.’

En tante wees het haar. Hoe ze het stevige deeg maken moest van eieren en meel, hoe ze het uit moest rollen, tot het een dun lapje geworden was; en dan bakken, dat de dunne lapjes plotseling

20