Rozijntje van huis

HOOFDSTUK II

Op de pijnbank

Tante Saar deed al haar best om bij Jupie in de gunst te komen. Jupie deed al zijn best om bij tante Saar in de gunst te komen. Van beide kanten was er niet zo heel veel moeite voor nodig. Jupie was tante Saar al goed gezind om het feit alleen, dat ze een tante, een ongedachte tante was, nog daargelaten de al spoedig blijkende koek- en baktalenten van tante Saar. En tante Saar was Jupie goedgezind om ik weet niet hoeveel redenen. Omdat hij Jupie was; en omdat hij het jongetje was van haar broer; en omdat hij een kindje was - al zou ze hem dat nooit durven zeggen, want wat is er vernederender voor een man als Jupie dan als kindje beschouwd te worden; - en omdat hij het broertje was van Rozijntje; en omdat hij onbesjrieje zo een sjats van een jongetje was; en ook omdat het haar allesbehalve een pleziertje leek, als je bij Jupie niet in de gunst stond.

Jupie hechtte vooral om der wille van de smeer aan de vriendschap van tante Saar. Ze was nog royaler dan Rozijntje. Hij hoefde maar zijn bedelogen op te zetten, zonder een woord te spreken, en een wereld van lekkernijen lag om zo te zeggen voor hem open. Zoals het een man betaamt, maakte hij er niet te veel misbruik van. Hij zou het bovendien oneerlijk tegenover Rozijntje gevonden hebben om te veel misbruik te maken van haar afwezigheid.

Want Rozijntje was nog aldoor afwezig. Ze scheen het daar in de grote stad best zonder hem te kunnen schikken.

Nou hoor, hij kon het ook best schikken zonder haar. Behalve dan soms een knijpje van verlangen in zijn buik, omdat het toch zo vreemd was aan tafel zonder Rozijntjes gezicht en zonder Rozijntjes stem. Dan dacht hij even, dat kinderachtige kinderen, als ze zo’n gevoel in hun buik hadden, waarschijnlijk wel zouden gaan

14