Rozijntje van huis

huilen. Maar hij niet. Stel je voor!

Wat ook wel vervelend was: die mooie verhalen van vroeger, van de Joodse geschiedenis, die waren maar middenin opgehouden. Dat was al geweest, toen vader ziek was, en daarna was ze nog niet weer begonnen. Hij wist nog alles wel, zo ver als ze het verteld had. Ze waren al door die droge Rode Zee gelopen en de Egyptenaren waren al onder het water gekomen. Maar dat was hun eigen schuld. Hadden ze maar niet de Joden achterna moeten gaan in de zee. En verder waren ze niet gekomen. De Joden waren wel verder gekomen, maar Rozijntje en Jupie waren er blijven steken.

Op een avond, toen hij het knijpje in zijn buik weer heel erg gevoeld had, zó dat hij er werkelijk ernstig over ging denken of je op zijn leeftijd om zo iets huilen mocht, had hij opeens gedacht, dat tante behalve het koken en bakken en wassen en boenen misschien ook wel net zo goed als Rozijntje de Joodse geschiedenis verder kon vertellen.

Hij vroeg het maar op de man af.

‘Kent U de Joodse geschiedenis?’

Tante knikte ijverig van ja. Natuurlijk! Toen ze een klein meisje was, had ze het ook geleerd, want ieder Joods kind moest dat leren.

Jupie was tevreden.

‘Vertel U dan maar verder,’ moedigde hij aan.

‘Wat verder vertellen?’ vroeg ze verschrikt.

‘We waren bij de Rode Zee. De Egyptenaren waren verdronken. Vertelt U maar verder.’

De schrik sloeg arme tante Saar om het hart.

‘Maar beste jongen,’ stamelde ze. ‘Ik heb het geleerd, toen ik een klein meisje was. Dat is al zo lang geleden.’

‘Hindert niet,’ knikte Jupie haar vriendelijk toe. ‘U mag het me wel vertellen.’

Tantes rood, rond gezicht werd nog een beetje roder. Wat zouden de gevolgen zijn, als ze hem zo maar meedeelde, dat ze het

15