Rozijntje

Ze had van vader geld meegekregen voor de reis, heen en terug. Och, och, allemaal dingen die nog nooit gebeurd waren.

Toen ze Lea had afgehaald, moesten ze samen nog een half uur lopen naar de trein. Rozijntjes dorp lag niet aan ’t spoor.

Lea was net dol. Net of ze geen steek ouder was dan Rozijntje. Ze plukte langs de weg allerlei bloemen voor thuis. Ze zette er een reuzevaart in, ondanks de koffers en de bloemen.

’t Was ook voor ’t eerst, dat ze weer naar huis ging.

Ze sleepte Rozijntje in haar vrolijkheid mee, maar de rare buikpijn bleef, en ook geloofde ze in haar hart nog niet, dat ze werkelijk op reis ging en uit logeren in de stad!

Eindelijk zaten ze dan tegenover elkaar in een hoekje van de coupé genesteld.

Ze keken elkaar aan en lachten en keken weer naar ’t perron en keken elkaar weer aan en lachten weer.

Toen Rozijntje voor de derde keer naar ’t perron keek, zag ze opeens iets, dat haar de tranen in de ogen bracht van blijdschap.

Vader.

Vader, die zoekend en spiedend in iedere derde klas coupé naar binnen keek.

Ze vloog overèind.

‘Vader!’

Hij keek verheugd naar binnen.

‘Ik heb je gezocht’, zei hij onhandig. ‘Ik had nog wat vergeten.’

‘Vergeten?’

‘Ja... e... je had alleen reisgeld mee, en... e... als je soms in de stad wat voor je zelf zou kopen...’

’t Volgende ogenblik stond Rozijntje met een rijksdaalder in haar hand en toen ze van de verbouwereerdheid bekomen was, was vader al weg en zette de trein zich in beweging.

Ze boog zich uit het raampje.

‘Vader!’ riep ze hees. ‘Dag vader!’

80