Rozijntje

zijn goed in een koffertje pakte. Z’n sjabboskleren en vooral z’n mannen-das niet vergeten, en z’n hansop en een waslapje en een heel stuk zeep en z’n kam, om het kleine krullen-kuifje voor de spiegel van juffrouw de Jong op te kammen. En een stuk koek voor onderweg op reis, want juffrouw de Jong woonde tien minuten van hen af.

En toen het uur van zijn vertrek geslagen had, toen wilde het toeval, dat vlak voor hun deur de hondekar van baas Rikkers stilstond, en die moest juist in de richting van juffrouw de Jong, en zo kon Jupie per voertuig op reis. Hij stapte in met de koffer in de hand. Rozijntje mocht niet met hem mee; ze kon bij de hondekar wel afscheid nemen.

Hij gaf haar een zoen en zei plechtig ‘goeie reis’, en Rozijntje zei even plechtig ‘goeie reis’, en hij wuifde terug en zij wuifde hem na tot de hondekar om de hoek verdwenen was.

Toen ging ze lachend naar binnen. Ze had nog een uurtje vóór ze Lea bij de dokter moest afhalen om samen naar de trein te gaan.

Ingepakt had ze alles al. Ze had elk van haar beste kleren met een zwaar hart bekeken. Dat waren geen stadskleren. Lea mocht zeggen wat ze wou. Iedereen zou haar nakijken. Iedereen in de straat zou zeggen: ‘Wat voor raar kind heeft Lea daar mee gebracht.’

Want ze wist niet, dat alle mensen in de stad veel te veel haast hebben om daarnaar te kijken.

Ze had vanmorgen al van vader afscheid genomen. Vader leek echt wel in z’n schik dat ze naar stad ging. ’t Was anders niets voor vader om bij vreemden aan tafel te zitten. Dat hij het zo maar dadelijk goed gevonden had! Ze zou het eens extra gezellig maken als ze weer terug was.

Allerlei kleine laatste zorgjes nog aan ’t huis, en toen op weg. Rozijntje had een raar pijngevoel in haar keel en haar maag en haar buik en haar benen. Weg van huis en het onbekende tegemoet.

79