Rozijntje

Hier in huis? Een juffrouw uit de stad? Hier in de keuken eten misschien? Dat kon toch niet.

Het meisje vroeg het. En toen moest Rozijntje, zonder het te willen, ineens lachen.

‘Dat kan toch niet! We eten altijd hier in de keuken.’

‘Nou?’

Het meisje keek haar verbaasd aan. Was dat zo om te lachen.

Die verbaasde blik maakte haar nog verlegener.

‘Ik bedoel - u zou toch niet in de keuken kunnen eten, - komt u dan niet uit de stad?’

‘Ja, ik kom uit de stad. Mag ik daarom niet in de keuken eten?’

Rozijntje zuchtte en schudde het hoofd.

‘Ik denk, dat u naar juffrouw de Jong moet gaan. Dat is veel... e... veel... netter.’

Maar zó makkelijk was het meisje niet af te schepen.

‘Hoe is die dan netter?’

En ze keek rond in de nette keuken, naar het nette koper en de nette vloer, en naar de nette gladde vlecht van Rozijntje en haar nette schone jurk.

‘Nou... e... ze eten in de kamer, - wij hébben wel een kamer, maar we eten er alleen op Sjabbos, - en... e... Vader draagt een pet en Jupie loopt op klompen, - en... e... bij juffrouw de Jong zijn veel mooiere dingen, zilver en zo, en soms wordt ze mevrouw genoemd, en er is ook een dagmeisje, en...’

Ze zocht ijverig naar nog meer argumenten, maar kon ze zo gauw niet vinden.

Het meisje was op een keukenstoel gaan zitten of ze niet meer weg wou.

-’Dus om de pet van je vader en om het dagmeisje van juffrouw de Jong mag ik niet bij jou in huis wonen? Ik vind het niet aardig van je.’

’t Was goed, dat ze het lachend zei, want Rozijntje had er zo’n

63