Rozijntje

allang zat te wachten, of ze vaker terug mocht komen, hoe het kwam, - en ze waren zo blij, zo blij als Rozijntje zelf.

Mevrouw toverde thee te voorschijn, en schonk Rozijntjes kopje in. En Rozijntje dronk thee, heel langzaam, - ze had een gevoel, of, als dit kopje leeg was, haar droom uit zou zijn, - en deze droom mocht niet uit zijn!

Ze leerde niets die avond. Ze dronk alleen maar haar kopje thee. Ze keek alleen maar naar mevrouw en ving een knikje van haar op. Ze keek alleen maar naar meneer, en ving van hem ook een knikje op. Ze leerde niets, - nee, maar ze was alleen heel gelukkig.

Op weg naar huis, in ’t donker bedacht ze, hoe goed het was, dat ze dit alles een poos gemist had. Nu was het veel nieuwer en veel mooier geworden: de hartelijke knikjes van mevrouw en meneer, en het kopje thee, dat ze zelf niet inschonk, maar dat voor haar wérd ingeschonken.

En dat alles zou ze iedere dinsdag opnieuw hebben! En ze had gedacht dat het nooit weer zou komen...

Neen, Jupie wist nog niet half, wat Onze Lieve Heer wel kon, -nog veel en veel meer dan tandjes laten groeien in het lege mondje van Henkie z’n broertje, - nog veel en véél meer...

HOOFDSTUK X.

Bezoek

Er waren wel eens tijden, waarin Rozijntje dacht, dat ze ’t niet volhield. Als de kousen met gaten en de hemden met versleten stukken zich opstapelden, - als de dag ’s morgens heel vroeg begon, en er haast geen kwartiertje was, waarin ze tot zichzelf kon komen, - en vooral, vooral als ze keek naar andere meisjes van haar leeftijd, - kijk, dan kon ze wel eens zuchten als een oud moesje

60