Rozijntje

dat deed ze toch nooit.

Ze wou wel...

En toen deed ze het. Ze begreep zelf niet hoe ze durfde. Ze kuste vader héél gauw en héél onhandig ergens op z’n gezicht en zei hees:

‘Dank u dat ik naar meester mag gaan.’

Maar toen was ze ook dadelijk de deur uit.

Ze zaten in ’t schoollokaal. Dat vond meester veel beter dan in de kamer. Veel échter.

Ze had eerst moeten lezen. En toen ze daarmee klaar was, had meester gezegd:

‘Je leest nog net zo mooi als vroeger’, en toen had ze ineens al haar durf teruggekregen.

En nu moest ze een paar zinnen ontleden. En kijk, dat was nu wonderlijk, ze had vandaag toch geen ogenblik aan onderwerp en gezegde gedacht, en nu het moest, vielen die woorden haar maar zó vanzelf in.

En meester trok aan z’n pijp en zei: ‘Ja - ja - toe maar’, en zo kreeg hij alles eruit wat Rozijntje nog wist.

Hij scheen ook precies te raden, wat ze niet wist, en daar zeilde hij omheen, - en keken ze elkaar telkens verrast-lachend aan, om alles wat ze nog niet vergeten was.

Hij vroeg ook, of ze de hele geschiedenis al vergeten was. Nee, glunderde ze, niet de hele geschiedenis, maar wel bijna.

Wat of ze er dan nog van wist?

En ineens keek ze omhoog naar de plaat van Jacoba van Beieren op de valkenjacht.

En ze zei dat Jacoba van Beieren in 1400 geboren was, en toen voegde ze er trots aan toe: ‘en in 1433 deed ze afstand van de regering ten behoeve van Philips van Bourgondië.’

‘Hoe wéét je dat toch?’ vroeg meester verbaasd.

Nu lachte Rozijntje met heel haar gezicht.

53