Rozijntje

‘Meester, er zit een jongen op mijn plaats!’

Nu lachten niet alleen meesters ogen, maar ook zijn mond, ondanks het pijpje.

‘Ja, dan zit er niet anders op, dan dat ik die jongen wegstuur.’

En met verheffing van stem:

‘Dirk, geef je werk maar hier, ik zal het daar wel nakijken. Zorg in ’t vervolg, dat je ’t onder schooltijd maakt en niet na schooltijd. Jullie ook, Jan en Geert.’

Dirk, Jan en Geert haastten zich om weg te komen, ’t Was me maar even een meevallertje!

‘Ziezo, Roza, ga nu maar op je plaats zitten.’

Met een zuchtje van tevredenheid en behagelijkheid liet Rozijntje zich in haar bank glijden. Ze paste nog! Ze vouwde de armen over elkaar, helemaal op haar gemak nu.

In de verte hoorde ze de zes klompen van Dirk, Jan en Geert in de gang klossen.

Nu was ze alleen met meester.

HOOFDSTUK VII Bij Meester

Ja, nu zat ze weer bij Meester in de klas. Het enige verschil met vroeger was, dat alle andere jongens en meisjes weg waren. Moest ze misschien schoolblijven? Ze wist het niet duidelijk meer hoe ze hier kwam. Maar ze vond het heel plezierig zo. En wat rook de tabak van Meesters pijpje lekker...

Meester nam z’n stoel op en plantte hem in ’t paadje tussen de banken. Nu zat hij vlak bij Rozijntje’s bank.

‘Wel, Roza’, vroeg hij weer, ‘waarom ben je nooit hier teruggekomen?’

42