Rozijntje

‘Ja?’

En toen ze de deur inkwam, had ze, voor ze ’t wist, de handen op de rug!

Meester nam van verrassing de pijp uit de mond, en dat gebeurde niet gauw!

‘Roza!’

‘Dag Meester!’

Ja, nu moest ze toch eigenlijk haar boodschap zeggen, al wist ze haast niet meer, waarvoor ze gekomen was.

‘Meester, ik kwam om te vragen...’

O, wat een kinderachtige stem had ze opeens weer gekregen!

‘...of Jupie na de vakantie op school kan komen.’

‘Jupie? Is dat dat kleine broertje van je?’

‘Jawel, Meester.’

‘Hoe oud is Jupie?’

‘Hij wordt over twee weken zes, meester.’

‘Zo, zo!’

Meester trok even aan z’n pijp. Rozijntje stond met de voeten keurig naast elkaar, de handen op de rug. ’t Leek niets op een huisvrouw van vijftien jaar, die er een gewichtige huishoud-porte-monnee op na hield, die kookte en waste en Jupie verzorgde, - ’t leek meer op een schoolmeisje van hoogstens, hoogstens twaalf...

‘Best hoor, ik zal hem opschrijven voor de eerste klas. Maar waarom ben je me niet eens eerder komen opzoeken? Ik heb je haast nooit meer gezien.’

Rozijntje kreeg een kleur.

‘Ik dacht... ik... ik had hier niets te doen...’

Meester knikte haar eens toe.

‘Wou je graag nog even in de bank zitten?’

‘Ja, meester!’

Haar ogen gingen de bankenrijen langs om haar oude plaatsje uit te zoeken.

41