Rozijntje

‘Er was niets om terug te komen. Ik ging van school af, en toen werd Moeder ziek, en toen deed ik de huishouding en toen...’

Ze slikte.

‘Ja’, zei Meester, ‘ik weet het.’

‘En toen kreeg ik het erg druk.’

‘En toen had je geen tijd meer om je ouwe meester op te zoeken, -of had je zo’n hekel aan je school ?’

‘Hekel??!!’

Haar antwoord was duidelijk genoeg. Maar meester wist ook wel beter.

Hij herinnerde zich datzelfde meisje op diezelfde plaats. Hij herinnerde haar zich bij ’t schriftelijk werk, haar hoofd scheef, telkens een puntje van haar tong tussen de lippen uit van inspanning. En bij rekenen, waar ze helemaal geen heldin in was, altijd een vuurrode kop en de ogen telkens naar de zoldering, alsof ze daar de goede invallen vandaan verwachtte.

Maar bij vertellen, geschiedenis of verhalen! Meester herinnerde zich van de klas in die tijd, toen Rozijntje er was, maar één ding als hij vertelde: haar luisterende ogen. Op zaterdag vertelde hij ook, maar zó goed als door de week kon hij het nooit, want Rozijntjes luisterende ogen waren er niet.

Hij had er nog dikwijls aan gedacht in de jaren, die erna gekomen waren. En hij had zich spijtig afgevraagd, waarom Roza nou nooit en nooit eens kwam oplopen, nooit eens kwam vragen, of hij haar nog wat leren wou. Dat deden ze zo vaak, z’n vroegere leerlingen, en hij deed het altijd zo graag...

‘Hekel??!!’

Meesters ogen lachten om die verontwaardigde uitroep. Er kwam een blauw rookwolkje uit z’n pijp. Rozijntje en meester keken het na.

‘Nee, dat weet ik ook wel beter. Durfde je niet goed terugkomen?’

43