Rozijntje

‘Tja, daar zeg je zo wat’, en hij zuchtte, ’t Was niets geen karweitje voor hem. Om daar op visite te komen bij een bovenmeester, die hij nog haast nooit gesproken had en die hij op de weg alleen begroette met ‘meester’ en een tikje aan de pet...

‘Zal ik er maar heen gaan?’ vroeg Rozijntje edelmoedig en gretig tegelijk.

‘Nou, als je wilt, graag’, zei vader opgelucht.

De volgende ochtend aan ’t ontbijt begon Rozijntje geheimzinnig tegen Jupie:

‘Ik moet vandaag even weg.’

‘Waarheen?’

De gewone vraag op zo’n mededeling.

‘Och, niets bijzonders, even ergens op bezoek.’

‘Waar?’

‘Och, niets.’

‘Mag ik mee?’

‘O nee, ’t is helemaal niets voor jou.’

Ja, ze wist de kunst wel om hem op te draaien!

‘Wat een onzin’, viel Jupie verontwaardigd uit. ‘Waarom zeg je nou niet waarheen?’

‘Och, ik wil ’t wel zeggen. Ik moet even bij de bovenmeester zijn.’ ‘De bovenmeester?’

Jupie kreeg een donkerrode kleur. Wat had hij de laatste tijd al met een hunkering gekeken naar al wat met de school te maken had. Wat had hij de bovenmeester al vaak gegroet, uiterlijk kalm als een man, met een tikje aan de pet, als vader, en een ‘meester!’ zoals vader het zei, - maar innerlijk één en al eerbied.

Bij de bovenmeester? Dat had iets met hem te maken. Dat voelde hij.

‘W-wat moetje bij de bovenmeester?’⁴

‘Ik wou hem even vragen of hij na de vakantie een plaatsje over had voor jou...’

37