Rozijntje

Jupie’s kleur werd nog een tintje donkerder. Maar hij beheerste zich en zei:

‘O, goed.’

De groene, gladde schooldeur gaf een klikgeluidje, toen de klink van binnen werd opengemaakt, en de school golfde z’n kinderen naar buiten.

Heila, wat een drukte!

De geduldige treedjes van het klinkerstoepje lieten al die klom-pe-voeten maar over zich heengaan. Dat hadden ze al zoveel jaren gedaan, - ja, wie weet hoe veel jaren wel! - en je kon het ook duidelijk aan ze zien. Helemaal hol-uitgesleten waren ze, die gele treedjes, aan de kanten veel hoger dan in ’t midden. Ze hadden al voeten over zich heen laten gaan van kinderen, die nu al zelf weer kinderen hadden, zelf al weer kinderen naar school stuurden!

Opzij in de deur stond de bovenmeester. Die had net z’n pijp aangestoken, z’n klein, krom pijpje. Die stak hij altijd klokslag half vier aan, als de school uitging.

Al de schoolkinderen gingen langs hem heen, de jongens met de pet in de hand, en ze groetten allemaal: ‘meester!’ en als ze het stoepje af waren, zetten ze hun petten op en begon de drukte pas.

Wat een drukte!

De meisjes liepen in vriendinnerijen, de armen om mekaars middel, maar telkens werden die rijen verbroken door de jongens, die er ‘bij ongeluk’ dwars doorheen liepen.

Meester stond nog in de deur, want alle kinders waren nog niet langs hem heen gegaan, en hij trok maar aan z’n pijp en alleen aan z’n ogen kon je zien, dat hij zelf wel mee zou willen doen aan die herrie op het schoolplein, - zo oud als ie was!

Rozijntje stond aan de overkant, naast het raadhuis, in een verborgen hoekje verdekt opgesteld. Ze zou wachten, tot meester weer naar binnen was gegaan, dan zou ze pas het stoepje oplopen

38