Rozijntje

‘Laat es zien.’

Ella liet de zomermantel achterover glijden en Rozijntje zag een kort licht jurkje zonder mouwen.

‘Mooi’, bewonderde ze.

‘Och ja’, verklaarde Ella, ‘je moet wel wat nieuwe dingen hebben, als je uit logeren gaat. Ik ga van de week bij m’n tante in de stad...’

Die hele wandeling vertelde Ella van de stad. Tante zou haar veel mee uit nemen, och, en dan moetje er wel een beetje behoorlijk uitzien.

Ja, Rozijntje begreep dat wel. Ze knikte aldoor, dat ze het begreep. Ze glimlachte aldoor, omdat Ella ook aldoor lachte, hardop lachte met een gilletje. Maar Rozijntje had net een gevoel of ze haar eigen glimlach met een strijkijzer erin gestreken had, dat ie maar goed zou blijven zitten.

En onderwijl spookten er gedachten door haar hoofd, die niets met Sjabbos te maken hadden.

Waarom, waarom was het bij haar zo anders dan bij alle andere meisjes?

Alle andere meisjes, die hadden leuke jurken, met korte rokken, dun en fleurig. En zij... wat plankerig en hard voelde nu haar Sjabbos-jurk; haar Sjabbos-jurk nog wel, die nog zoveel lichter en mooier was dan die ze door de week droeg.

Alle andere meisjes gingen logeren, hadden tantes, die pretjes voor ze bedachten, - en zij... ze had niet eens een tante, maar als ze er een gehad had, zou ze er toch nooit hebben kunnen logeren, want ze moest immers voor Vader en Jupie zorgen.

Alle andere meisjes hoefden nergens voor te zorgen, ze werden zelf juist verzorgd. En zij...

‘Prettig uitgeweest?’ vroeg vader, en in z’n stem klonk de Sjab-bos-stemming: hij was met Jupie wezen wandelen, en was helemaal

35