Rozijntje

een traan opzij van haar neus.

‘Zullen we opzoeken? Ik had je beloofd dat we deze keer een van de sjirei hamangalous zouden nemen, is ’t niet?’

‘Ja’, knikte Rozijntje, en ze dacht:

‘Dit is de laatste keer, dat ik in deze oude tfille opzoek waar we zullen beginnen.’

En toen drupte er een traan langs de andere kant van haar neus, en toen durfden al de andere tranen ook te voorschijn komen, en toen deed Rozijntje maar net of ze verkouden was en ze snoot haar neus...

En meneer deed net of hij geloofde, dat Rozijntje verkouden was.

‘Lees het maar eerst helemaal voor, dan zie je zelf wel watje niet verstaat.’

Rozijntje snoot nog eens haar neus en slikte en las:

Esso ngèinai el-hèhoriem meiajin jowou ngezrie? Ngezrie mein-giem hasjeim, ngousei sjomajim wo/orets al jitein lamout raglè cho al jonoem sjoumrecho.

‘Begrijp je het zo ver?’ vroeg meneer.

‘Ik... ik geloof het wel.’

‘Laat eens horen.’

Rozijntje vond het altijd heerlijk, als ze zelf ineens verstond wat ze in ’t Hebreeuws las. En dan de zinnen niet in stukjes knippen, maar inééns uit zichzelf in ’t Hollands oplezen.

Meneer wist dat. En hij hielp haar alleen maar, als ze ’t helemaal zelf niet kon vinden.

‘Laat eens horen.’

Maar ’t haperde even, toen ze wou beginnen.

‘Ik... ik ben een beetje verkouden’, verontschuldigde ze.

Meneer wachtte stil af, en ze begon:

‘Ik hef mijn ogen naar de bergen op. Waar zal mijn hulp vandaan komen?’

26