Rozijntje

Daar zat dan meneer in z’n grote stoel achter de tafel, met z’n fluwelen kapje op het grijze haar, met z’n klein grijs puntbaardje, met z’n bril wat lager dan de ogen op de neus, en over de brillegla-zen keek hij Rozijntje aan en zei ook:

‘Dag kind.’

De boeken lagen altijd al klaar, en de kopjes stonden ook altijd op tafel, want vóór de les begon, schonk mevrouw altijd de kopjes thee in, - haast het enige kopje thee, dat Rozijntje niet zelf inschonk, maar ingeschonken kréég.

En dan leerde ze met meneer, maar mevrouw zat erbij te breien en luisterde en keek dan weer naar haar man, dan weer naar Rozijntje.

Ja, zo was het iedere dinsdagavond.

Maar vanavond, in de voordeur al, zei mevrouw:

‘Is er wat, kind?’

Rozijntje schudde dapper het hoofd en probeerde zelfs een geruststellend lachje, maar mevrouw vertrouwde dat lachje niet erg.

En toen ze tegenover meneer aan de tafel met het rood-pluchen kleed zat, fronste meneer z’n voorhoofd, en over de brilleglazen heen vroegen de ogen: ‘Wat is er?’

Rozijntje bladerde ontwijkend in de tfille, die vóór haar lag, net of ze zó wou beginnen, zonder kopje thee.

Neen, ze wou het nu nog niet zeggen, dat dit de laatste keer was. Als de les om was, misschien. En als ze ’t dan nog niet kon zeggen?

Als meneer nu maar gauw zijn kopje thee leeg dronk en begon. Want als het nog lang duurde, zou ze misschien beginnen te huilen.

Ze slikte met de thee die rare brokken in haar keel weg, die langs haar neus naar haar ogen wilden om daar tranen te voorschijn te brengen.

‘Dit is mijn laatste kopje thee hier’, dacht ze, en toen drupte er

25