Rozijntje

keren, vóór ze ’t uitgaf.

Niet dat het slecht ging of dat ze ooit te kort kwamen! Maar als je zo heel hard werkt...

Als de zaken goed waren gegaan, keek vader naar de wereld, en als ze slecht waren gegaan, keek hij naar de grond. Nu keek hij naar de grond en zag niets van de wereld.

En toch was de wereld mooi. Er was een zon in de wereld en een blauwe lucht en witte wolkjes en groene landen. En juist het enige waar niets moois aan was, de grijze weg, daar keek hij naar.

Rozijntje wist er wel een middel op. Ze zou hem het mooiste van de hele wereld tegemoet sturen: Jupie.

‘Loop jij Vader vast tegemoet.’

Weg was ie.

En even later zag Rozijntje uit het keukenraam de twee mannen naast elkaar lopen, hand in hand.

Een kus gaf Jupie niet aan vader. Stel je voor, twee mannen die mekaar een kus geven en dan op de weg! Als je naar bed ging, dat was nog wat anders, dan bemoeide geen vreemde zich er mee, -maar nu!

Vaders hoofd ging de hoogte in. Hij merkte ineens, dat er op de grond niets moois te zien was, en dat het veel beter was, rond te kijken.

Maar toen hij de keuken in kwam en bedacht, dat hij vanmorgen vroeg hier weggegaan was en van toen af hard had gewerkt en haast niets verdiend, - toen gingen die wenkbrauwen weer dichter naar elkaar toe, met een diepe rimpel ertussen, en op Rozijntje’s groet kwam niets anders dan:

‘Goeiemiddag.’

En toen schepte Rozijntje de kruimige aardappelen op en het hapje groente, en ze zeiden de berocho en ze gingen zitten eten.

Rozijntje vroeg niet, hoe de zaken gegaan waren. Onzin om zoiets te vragen, als je ’t weet. Ze praatte met Jupie en liet vader

19