Rozijntje

aan.

‘Nou, graag!’

En hij kraste met z’n stokje allerlei streepjes, en drukte allerlei puntjes, en toen stond er Wientje, zei hij.

Eén ding wist Wientje wel zeker: zoveel geleerdheid kreeg zij nooit van d’r leven in haar hoofd.

En toen Jupie vond, dat hij nu voldoende succes geoogst had met z’n nieuwe knapheid, had hij afscheid genomen, - nou, aju, - had z’n pet achterstevoren op z’n hoofd gezet, want dan leek je onderweg altijd een paar jaar ouder dan je was, en had er een vaartje in gezet, naar huis.

Want, weet je, nauwkeuriger dan de klok was zijn maag. En z’n maag zei, dat er misschien thuis wel wat te halen viel. Nog wel geen middageten, dat had Rozijntje zeker nog niet klaar, maar in elk geval wel zo iets tussenin, zo’n extraatje dat niet meerekende.

Onderweg kwam hij een oude man tegen met zware tassen over zijn schouder. Hij groette hem, - hij groette altijd iedereen, - en hoopte, dat de man hem voor zeven jaar zou aanzien. Hij kon ook niet weten, dat de man toevallig wist, dat hij nog maar vijf was.

Maar toch zou hij tevreden geweest zijn, als hij had kunnen horen, hoe de man in zichzelf zei:

‘Onbesjrieje, onbesjrieje.’

Want dat betekende zoveel als: hij is wel vijf, maar hij lijkt wel zeven.

Jupie holde door, was de oude man alweer vergeten.

‘Rozijntje! Heb je wat voor me?’

‘Ben je daar al? Ik heb nog niets voor je te eten!’

Dat was zo ’t gesprek van elke morgen om dezelfde tijd. Rozijntje wist van te voren, dat Jupie zo laat z’n hapje kwam halen, maar altijd zei ze, dat ze niets had.

‘k Heb zo’n honger!’ met een bedelaarsgezicht.

‘Nou, ’k zal es kijken.’

17