Rozijntje

’t Was net of de oude man hier z’n tijd vergat. Hij dronk zó langzaam en zó behagelijk zijn kopje leeg, alsof er geen tassen met koopwaar bestonden, en geen sloffende voetje en geen lange, moeilijke wegen.

Maar toch kwam na een poosje z’n plichtsgevoel boven:

‘Heb je ook nog wat nodig... e... hoe heet je?’

‘Roza. Maar...’ heel verlegen kwam het er achter aan, ‘eigenlijk Rozijntje.’

De man lachte.

‘Rozijntje!’

Ze kreeg een kleur.

‘U mag ook wel Roza zeggen.’

‘Heb je ook nog wat nodig, Rozijntje?’

Ze ging op de grond zitten bij de koffers, die hij openmaakte. En ze zocht uit: band, en veters voor Jupie’s schoenen...

‘Wie is Jupie?’

Haar hele gezichtje lachte.

‘Jupie is m’n broertje. Hij is vijf jaar. Hij is zo’n schat!’

Zo. Dus ze had ook voor een kleine jongen te zorgen. Maar ze scheen het niets moeilijk te vinden, anders zou ze zo blij niet over hem praten.

‘Op Sjabbos alleen heeft ie veters nodig. Door de week niet, hoor! Dan loopt ie op klompen. U moet ’m zien!’

‘Is hij nu niet thuis?’

‘Nee, hij speelt bij z’n vriendinnetje.’

Maar nu begon het toch tot de man door te dringen, dat hij voort moest op zijn tocht zonder einde, zijn tocht, die elke dag opnieuw begon, elke dag op één na: de Sjabbos.

Rozijntje betaalde hem vlug, uit haar echte huismoederlijke beurs, die helemaal niet paste bij de vlecht op haar rug.

Ze liet hem langs de deel de achterdeur uit, want de voordeur was er eigenlijk alleen voor ’t mooi, die werd alleen op Sjabbos

11