Zet wijd je ooren open

Hij mocht natuurlijk tracteeren. Lekkere borstplaatjes.

„Is dat niet raar?” vroeg hij aan moeder. „De andere jongens hebben meest op chocolaadjes getracteerd.

„Dan zullen ze ’t fijn vinden, dat ze nu wat anders krijgen,” zei moeder.

En moeder had gelijk. Want de jongens smulden van de borstplaatjes, en toen hij nog een tweeden keer met het zakje

rondging, — nou, toen had je die blijde gezichtjes moeten zien!

Maar nóg had hij het niet geleerd.

’s Middags kwam Pe-tertje’s oma hem feli-citeeren, met een zoen en een cadeautje: een mooie, groote, stevige schooltasch. Petertje was zoo blij! Hij deed zijn armen stijf om oma’s hals, en met zijn wangetje tegen oma’s wang zei hij telkens: „Dank u wel, hoor!

„Dank u wel, hoor!'*    Dank    u    wel!”

En daar stapte hij den anderen morgen met de tasch naar school.

Op het schoolplein, — wie ontmoette hij daar weer het eerste?

Daan!

Die kwam hem altijd tegemoet. Die was eigenlijk een beetje zijn vriend.

Petertje zwaaide met de tasch.

„Hoe vind je hem?” schreeuwde hij.

„Mooi! Op je verjaardag gekregen?”

„Ja, van mijn oma.”

6 XpQ