Zet wijd je ooren open

jes, blaadjes, hartjes, driehoekjes, — maar allemaal van leer.

„Wat zullen ze mijn inktlap raar vinden,” dacht hij angstig.

Al het mooie was van de locomotief af, vond hij.

En moeder had nog wel zóó haar best erop gedaan! Maar daar dacht hij niet aan. Zijn inktlap was anders dan die van de andere jongens, — dat was het eenige waar hij aan denken kon.

De juffrouw kwam eens kijken, hoe ze allemaal hun boeltje in orde hadden.

Ze zaten recht achter elkaar, en ze hadden hun spulletjes netjes op hun tafels uitgestald.

Juffrouw was heel tevreden. Wat een mooie punten aan al die potlooden, en wat een keurige inktlapjes.

En intusschen zat Petertje met een roode kleur af te wachten. Misschien mocht het niet eens, een inktlap met een locomotief!

Toen juffrouw bij zijn bank was, pakte ze zijn inktlapje en bekeek het lachend.

„Ze lacht me uit,” dacht Petertje, „om mijn rare inktlap.”

„O, Petertje, wat gezellig! Dat heeft moeder zeker zelf gemaakt?”

„Ja, juffrouw,” knikte Petertje.

„Wat een knappe moeder heb je!”

Petertje zat maar te knikken. Nou, en wat een knappe moeder!

„Je houdt zeker veel van moeder?”

„Ja juffrouw”

,>En van locomotieven?”

„Ja, want als ik groot ben, word ik stoker op een locomotief.”

„O, dan is ’t maar goed ook, dat er juist een locomotief op staat.”

Petertje was erg blij, dat de juffrouw het zoo mooi vond.

Hij was nu niet bang meer, dat het een raar inktlapje was.

Ja, dat was de inktlap. Maar nu moet je niet denken, dat hij ineens wist, dat je alles niet precies eender hoeft te hebben als alle andere jongens!

Toen Petertje een paar maanden had schoolgegaan, werd hij jarig.