Zet wijd je ooren open

Dan kwam Bruno over de heg kijken. Jozientje keek op van het breiwerk, want ze kon niet hóóren wat Bruno zei, alleen zien. „Zit je daar weer?” zei Bruno.

„Ja, vind je dat prettig?”

„Natuurlijk. Ik kan ook nooit eens met iemand praten, en

met jou mag ik zoo graag eens een praatje maken.”

„Ik vind het ook gezellig.” „Zeg, Jozientje, wat zit je daar te breien?”

„Een pannelapje. Ik houd eigenlijk niet zoo veel van breien.”

„Waarom doe je het dan?” „Meisjes moeten breien, wist je dat niet?”

<9    'I'

Jozientje zat wel eens te breien.

„Dan ben ik blij, dat ik geen meisje ben.”

Daar moest Jozientje hard om lachen.

„Waarom lach je me nou uit?” vroeg Bruno verdrietig.

„Ik lach je niet uit,” zei Jozientje, „maar ik zou het zoo grappig vinden als jij een pannelapje breide.”

Daar moest Bruno ook om lachen, — met z’n oogen alleen, want dieren lachen alleen met hun oogen, en dat kon alleen Jozientje zien.

Dat was Bruno. Dan waren er ook nog een heele boel poesen

44