Zet wijd je ooren open

of van narigheid. Maar neem nou eens een geitje. Die blaat. Als hij pijn heeft, — het geitje blaat. Als hij honger heeft, — het geitje blaat. Is hij bang, — het geitje blaat. Is hij blij, — het geitje blaat.

Kun je daar ooit uit wijs worden?

Dan was het toch heel wat beter in den goeden, ouden tijd. Toen zei je wat tegen een dier, het dier verstond je en gaf antwoord.

Je zei tegen de poes.

„Goeie, ouwe jongen,” en aaide hem over z’n kop.

En poes zei:

„Hè toe, zeg dat nog eens tegen me, dat hoor ik zoo graag.”

Of je zei tegen den hond:

„Gaat-ie mee uit?”

En de hond sprong tegen je op en riep:

„Da’s me ook een vraag! Dolgraag natuurlijk.”

Maar nu ga ik vertellen van een meisje, dat niet in den goeden, ouden tijd leefde en toch met de dieren kon praten.

Ze heette Jozientje. Ze hadden bij haar thuis zelf geen dieren, maar alle dieren uit de buurt waren haar vrienden, omdat alle dieren elkaar vertelden, dat daar een meisje woonde, dat Jozientje heette en dat dieren kon verstaan.

Nu moet je niet denken, dat je een woord kon afluisteren van wat de dieren voor antwoord gaven. Wij verstaan toch de dieren niet, dus ’t leek net of ze niets zeiden.

Maar Jozientje wist wel beter! Ze had een geheim: ze had gemerkt, dat de dieren niet met hun mond praatten, maar met hun oogen. Dan zei ze wat, — met haar mond natuurlijk, — en keek in de oogen van zoo’n dier en in die oogen zag ze het antwoord. Daardoor was ze nooit alleen, al had ze heelemaal geen broertjes en zusjes.

Daar was, om te beginnen, de hond van buurman. Een groote, bruine, met lange haren, — als hij op z’n achterpooten stond, was hij nog grooter dan Jozientje.

Jozientje zat wel eens te breien op een bankje in den tuin, dicht bij het lage hegje, dat tusschen de tuinen van buurman en van Jozientje’s vader en moeder groeide.