Zet wijd je ooren open

„Weet je wat,” zei vader, „ik zal maar meteen roepen, hoeveel je kost.”

En hij riep:

„Appeltje-rond,

Appeltje-rond,

Honderd-duizend gulden ’t pond!”

Van die honderd-duizend gulden schrokken de menschen zóó, dat ze Jenneke maar niet kochten. Gelukkig dat de andere appeltjes goedkooper waren! Die werden gekocht en gekocht, en vaders broekzak werd dikker en dikker van al de % centen en dubbeltjes en kwartjes, — en de kar werd leeger.

Al maar leeger, al maar leeger, — tot er nog maar één appeltje opzat, en dat was Jenneke.

Met de dikke broekzak en de kar, die leeg was op Jenneke na, reed hij naar huis.

En hij riep maar:

Appeltje-rond,

Appeltje-rond,

Honderd-duizend gulden ’t pond!”

Jenneke’s moeder stond in de deur uit te kijken. „Honderd-duizend    gulden    ’t pond?” riep ze.    „Dat kan

d    ik niet betalen. En    toch wil    ik haar wel hebben.”

„Omdat jij het bent, mag je haar voor niets hebben,” zei vader, en hij tilde Jenneke uit den wagen en gaf haar aan moeder. „Alsjeblieft.”

Moeder was wat    blij met    haar kadootje. En toen Jenneke

|    even later aan tafel    zat en in    haar boterham hapte,    riep vader,

net of hij nog op straat was: i    „Appeltje-rond,

Frisch en gezond,

Stopt een boterham in haar mond!”