Zet wijd je ooren open

Maar hij duwde stilletjes een klein appeltje in de hand van | het jongetje.

En hij riep weer:

„Mooie, rooie appelen!”

Telkens als hij Jenneke aankeek, met haar blije oogjes en | haar rooie wangetjes, moest hij lachen. En toen hij haar weer eens had aangekeken, riep hij niet:

„Mooie, rooie appelen!” maar:

„Appeltje-rond Frisch en gezond!”

En daar bedoelde hij Jenneke mee.

Er kwam een mevrouw aan de deur staan, en die wou net vragen:

„Hoeveel kosten de appeltjes?”

Maar toen zag ze Jenneke zitten, en ze vroeg:

„Hoeveel kost dat appeltje?”

„Duizend gulden het pond,” zei de koopman.

„Kan ’t niet wat goedkooper?” lachte mevrouw. „Ik wou ’t zoo graag koopen, maar ik heb zooveel guldens niet.”

„Geen cent goedkooper, mevrouw!”

„Wat jammer. Had ik nu maar wat meer geld, dan kocht ik dat appeltje.”

„Maar de andere appeltjes zijn goedkooper, mevrouw!”

„Ja, dan zal ik wel van de andere appeltjes moeten koopen,” zuchtte mevrouw.

En ze kocht een heele boel van de andere appeltjes, want die waren goedkooper.    .

Telkens waren er weer menschen, die vroegen of dat appel- * tje te koop was. En telkens zei hij, dat het duizend gulden per pond kostte. Soms maakte hij er wel eens honderd-duizend gulden per pond van, als hij een heele dikke porte-monnee zag en bang was, dat ze wel eens duizend gulden per pond konden betalen. Stel je voor, dat ze Jenneke dan eens kochten!

En telkens moesten Jenneke en vader erom lachen, als vader weer gezegd had, hoe duur Jenneke wel was.