Zet wijd je ooren open

kous. moeder tante heeft hem gestopt, dag moeder, lies.” Hè, dat hielp een beetje. Nu ze niet moeder kon zeggen, had ze ’t tenminste een heele hoop keeren geschreven.

Daantje kon nog niet schrijven. Die moest alle moederwoord jes maar stil in zich bewaren, en dat vond hij niets prettig. Hij liep met een sip gezichtje rond en praatte haast niets tegen tante. En aldoor dacht hij één woordje: moeder.

En bijna net zoo ging het met Bep en Hans. Die waren te groot om zoo’n ra re, kinderachtige brief te schrijven als Liesje, met al die moeders er in.

Toen moeder twee weken weg was geweest, schreef ze, dat ze nu weer heel gauw terug kwam.

Och, wat waren ze blij! Vader en de kinderen en tante, allemaal even blij.

Maar den avond vóór moeder thuis zou komen, zei tante, dat ze even een praatje met alle vier wou maken.

De kinderen waren heel nieuwsgierig. Wat zou er komen?

„We moesten moeder eens verrassen,” begon tante.

„Ja, verrassen, een verrassing!” alle vier door elkaar.

„Wat zullen we haar geven?” vroeg Hans.

„Nee,” zei tante, „niet iets geven, maar iets doen.”

Ze keken haar vragend aan.

„Vonden jullie het vervelend, dat moeder weg was?”

Ze knikten heel ernstig.

„En jullie hebt toch zelf gemaakt, dat moeder weg moest.” „Zelf gemaakt?” vroeg Bep boos.

„Ja. Als moeder het thuis niet zoo druk had gehad met al die kinderen tegelijk, die allemaal door elkaar „moeder” riepen

| 30