Zet wijd je ooren open

Deur open.

„Is moeder thuis?”

En dan begon het van voren af aan. Soms wel eens door elkaar met de zusjes. En als moeder naar de één luisterde, kwam er een handje van de ander aan moeder’s kin en draaide haar gezicht den anderen kant op.

„Moeder, hè, u luistert niet eens.”

„Hè, moeder, nu weet ik heelemaal niet meer, wat ik zeggen wou.”

Als vader een kwartiertje later thuis kwam, was de ergste „moeder-moeder”-storm al voorbij. En dat was maar goed ook, want — vader zei óók altijd „moeder” tegen moeder!

Dat was nu wel allemaal heel gezellig, dat ze alles aan moeder konden vertellen en vragen, en dat moeder naar alles luisterde en op alles antwoord gaf, — maar de kinderen dachten wel eens een beetje te veel aan zichzelf, en een beetje te weinig aan moeder.

Want je begrijpt, als moeder naar allemaal tegelijk luisterde en allemaal achter elkaar    antwoord    gaf,    en    onderdehand nog

wat anders te doen had, dat ze wel eens    een    beetje moe ervan

werd, — wel eens érg moe ook.

Dan deed moeder de handen voor de ooren, om eens éventjes geen „moeder-moeder-moeder” te hooren, en dan was het een oogenblikje stil. Een oogenblikje maar.

Op een keer werd moeder ziek. Niet zoo heel erg gelukkig, maar toch moest moeder op bed blijven.

Toen Bep en Liesje uit school kwamen, vroegen ze weer,

„Is moeder thuis?”

Maar meteen lachten ze er zelf om: natuurlijk was moeder thuis, — ze lag toch op    bed!

Ze liepen samen naar    moeder’s    slaapkamer, en vertelden

door elkaar: „Moeder, dit...” „Moeder, dat...”

En moeder luisterde en gaf op alles antwoord.

Even later: een harde bel. Hans.

„Is moeder thuis?”

Och ja, ’t was waar ook, moeder was natuurlijk thuis, op de slaapkamer.