Zet wijd je ooren open

r^^VM/V|WVM/«t^MXvivM/V|'>.M>rv'

„O ja!” riep Prulletje blij. „Ik dacht echt, dat u het niet kon.”

Even later zei ze: „Ik vind u erg aardig.”

Meneer Strakman had nooit iemand gekend, die tegen hem zei, dat hij aardig was. En nu    Prulletje het zei,    werd    hij zóó

blij, dat hij weer lachte.

„Wat hebben we ook fijn samen gespeeld, hè?’ ging ze verder.

„Ja.”

„Zullen we nog eens samen spelen?”

Och, toen was meneer Strakman geen snippertje deftig meer.

„Asjeblieft!” zei hij blij.

En onderweg naar huis dacht hij, dat het toch eigenlijk niets gezellig was, om deftig te zijn.    Lang niet zoo gezellig    als    de

dokter te zijn van een pop, die    één arm had en    één been    en

een deuk in haar hoofd.

5. Poes in de keuken.

Van prittele-prutje,

De poes doet een dutje. Die vindt het zoo warm en zoo knus bij ’t fornuis; Dat vindt ze het heerlijkste plaatsje in huis.

Daar staan al de pannetjes zachtjes te koken,

Vol lekkere dingen, — dat heeft z’al geroken! Misschien mag z’er straks wel een beetje van happen. Zoo dicht bij ’t fornuis zal ze ’t net kunnen snappen!

En poes spint een deuntje, heel zacht en tevreden. De pannetjes pruttelen zacht met haar mede,

Van prittele-prutje ...

En poes doet een dutje.

26 X