Zet wijd je ooren open

>>»*!/    kj    fvitXiüüw|x»H'

Meneer Strakman maakte het hek open en liet Prulletje, poppewagen en Meta binnen.

„Kijk,” zei Prulletje, „wat is ze ziek, hè? Ik heb er al allemaal pleisters opgeplakt. Is dat goed, dokter?”

„Ja, jawel.”

„Nou is hier het ziekenhuis, hè?”

Meneer Strakman schudde het hoofd. Nee, hier was geen ziekenhuis.

„Hè,” zei Prulletje een beetje ongeduldig, „we spélen toch maar! Meta ziet er toch zeker wel ziek genoeg uit voor een ziekenhuis, met één arm en één been en een deuk in haar hoofd?” „Ja, — jawel.”

Ze waren nu bij een donkergroene bank aangekomen.

„O, hier is het ziekenhuis!” riep Prulletje blij. „Gaat u nu hier zitten.”

Meneer Strakman ging zitten. Prulletje legde Meta op zijn knieën.

Daar zat hij nu. Het was niets deftig om met een pop op schoot te zitten. Maar hij kon er niets aan doen.

Prulletje zei hem alles vóór, wat hij te zeggen had. En hij zei het allemaal netjes na.

Eindelijk sprong Prulletje op.

„Nu is Meta beter. Dank u wel, dokter. Nu mag ze zeker uit het ziekenhuis, hè dokter?”

„Jawel.”

„Gaat u mee, haar naar huis brengen?”

Achter de poppewagen liep meneer Strakman naast Prulletje voort, voetje voor voetje, want Meta was nog erg zwak en zat nog vol pleisters.

„Zeg, dokter,” vroeg Prulletje ineens, en bleef middenin stilstaan, „kunt u wel lachen?”

™    Meneer Strakman moest even nadenken over zóó’n moei-

fj lijke vraag.

^C    „Ja, - jawel.”

„Hoe dan? Waarom doet u het dan niet?”

Toen was meneer Strakman niet deftig meer. Hij lachte.