Zet wijd je ooren open

De tuin was eigenlijk te klein om naar een ziekenhuis te rijden.

Prulletje reed de poppewagen het hekje uit.

Ze wist wel, dat het niet mocht, maar ze deed het toch.

Toen ze een klein eindje geloopen had, vond ze het toch maar beter om weer naar haar eigen tuin te gaan.

Ze stond net voor een ander hek, en toen ze door dat hek keek, zag ze in die andere tuin een meneer langzaam wandelen.

Dat was natuurlijk meneer Strakman, maar dat wist ze niet.

„Hè,” dacht Prulletje, „als die meneer nou es voor ziekenhuisdokter wou spelen, dan hoefde ik niet altijd moeder en dokter te zijn.”

En ze riep door het hek heen:

„Meneer! Meneer! Kom es hier!”

Eerst hoorde meneer Strakman het niet. En toen hij het eindelijk hoorde, zei hij brommerig:

„Waarom roep je me?”

„Wat een echte doktersstem,” dacht Prulletje. „Hij kan het best!”

En ze zei:

„Wilt u de dokter zijn? Dan ben ik de moeder. Meta is zoo ziek. Ze heeft een arm en een been verloren en ze heeft een deuk in haar hoofd. Kijk maar.”

Meneer Strakman had nog nooit poppen gezien, want hij was vroeger een jongen geweest en geen meisje, en later had hij nog veel minder naar poppen omgekeken.

En nu zag hij opeens een pop met één arm en één been en een deuk in haar hoofd.

Hij wist niet hoe hij het had.

„Wat wou je?” vroeg hij.

„Of u dokter wou zijn,” zei Prulletje heel langzaam en duidelijk, want ze dacht dat die meneer misschien doof was, omdat hij haar niet had verstaan.

„Ik ben geen dokter.”

„We spelen toch maar! Het is zoo moeilijk om moeder en dokter tegelijk te zijn, en u hebt net een goeie doktersstem.”