Zet wijd je ooren open

Maar waar stootte ze nu tegen aan? Wat stond daar?

Een mand was het, met een wit papier erop.

Ze nam het papier mee naar ’t raam, en las: „Voor elk van de kinderen wat.”

Zou dat... zou dat van Sinterklaas zijn?

En had Sinterklaas dan Vader en Moeder vergeten?

Wacht! Ze wist wat!

Nu zou ze haar das en haar speldenkussentje onderin stoppen, en dan zouden Vader en Moeder denken, dat het alleen voor de kinderen was, — en dan kwam er onderuit voor hen ook wat!

Voorzichtig stopte ze ’t erin, en kroop toen weer gauw in bed en ze begreep maar heelemaal niet, dat ze op haar stoel... gedroomd had ...

„Kinderen! Kinderen!” riep Moeder. „Ik heb wat gevonden!”

„Zou Sinterklaas van ’t jaar aan ons gedacht hebben?” vroeg Nelly.

Jaap knikte eens tegen Mien, alsof hij zeggen wou: „’t Is natuurlijk dat van ons, je weet wel! ’

Maar toen Jaap in de huiskamer kwam, bleef hij stil staan kijken.

Een hééle mand vol! Dus ’t was toch van Sinterklaas!

Alle kinderen stonden er omheen. En Moe ging aan ’t uitdeden.

„Jaap, — pak aan! Lize, — hier! Nelly, — pak maar eens uit. Mien, — dat is voor jou!”

En zoo was er voor allemaal wat.

Mien maakte haar pakje los. Ze was zoo nieuwsgierig, wat eruit zou komen. Hè! Een mooi, nieuw springtouw, nèt zoo een, als Marietje toen had, — toen — dien keer. —

Die Sinterklaas!

„En ook wat voor Vader en mij!” riep Moe verbaasd. „Wat een flinke das! En wat een aardig kussentje! Dat had ik net noodig! Hoe weet Sinterklaas dat zoo?”

Mien kreeg een kleur, en lachte tegen Jaap.