Zet wijd je ooren open

gaan luisteren, net zooals altijd. En op een dag kwam hij thuis, en vertelde van een klein meisje, dat had gejokt. En ’t was anders zoo’n flinke meid. Ik schrok er erg van. En dat meisje heette, — zeg Mien, weet jij misschien hoe ze heette?” „Heette ze Mien?”

„Ja, ze heette Mien. En ik dacht: „„Van ’t jaar zal ik maar niet bij haar komen op 5 December.”” Maar Piet zei, dat ze anders zoo flink was, en dat zij en haar broertjes en zusjes erg naar me verlangden.”

„Ja dat was waar!” zei Mien.

„En daarom ging ik toch maar. En toen ik over de daken van deze straat reed, zag ik aan den overkant een klein lichtje branden.

„Hé,” dacht ik, „daar woont onze stoute Mientje! Ik dacht, dat ze allemaal naar bed zouden zijn! Hoe komt daar een lichtje op? En ik ging met mijn paard naar den overkant en kwam hier binnen. En daar zat jij. Je wou net in slaap vallen, hè? Maar toen je me zag, werd je wel wakker. — Vind je ’t prettig, dat ik gekomen ben?”

„Nou!” zei Mien. „Zóó prettig! Maar,” — en Mien moest eventjes lachen, — „’t was nieteens noodig geweest!” „Waarom niet?” vroeg Sinterklaas.

„Ik was al een beetje Sinterklaas geweest voor Vader en Moeder!”

„Ja, maar voor je broertjes en zusjes toch niet?”

„Nee,” zei Mien, „dat kon niet voor een kwartje.”

„Dat hindert heelemaal niet,” zei Sinterklaas, „want nu ben ik er toch geweest. Maar nu moet ik naar de andere kinderen toe, in andere huizen. Dag Mientje!...”

Mien zat weer op den stoel en Sinterklaas was weg.

Hè, wat was ze nu weer koud! ’t Was ook zoo heerlijk warm geweest op den schoot van Sinterklaas!

En donker was het ook. De kaars was uitgebrand. Zachtjes liep ze naar ’t raam en bij ’t licht van de lantaarn maakte ze de laatste steekjes af.

Zoo, nu wou ze weer stilletjes in bed kruipen.