Zet wijd je ooren open

Toen Mien alles weg had gedaan, deed Jaap de deur open.

Moe moest even wat uit de kast halen. En juist onder de kast had Mien haar breiwerk verstopt. Wat waren ze bang, dat Moe het zou merken!

Maar Moe zag niets. Ze haalde    wat    uit de    kast, en    zei:

„Spelen jullie hier samen?”

„Ja, Moe,” jokte Jaap.

„Veel plezier, hoor! Maar niets stuk maken!”

Nou! Stuk maken! Ze hadden wel    wat    anders    te    doen!

En na dien keer ging Jaap altijd    tegen de deur    aan zitten,

zoodat niemand erin kon komen. Hè, wat had het weinig gescheeld!

De das werd hoe langer hoe langer. Mien had nog maar zóó’n kluwentje over. Maar ’t was ook nog maar twee dagen vóór Sinterklaas.

Toen ze om twaalf uur uit school kwam, wou ze gauw aan ’t werk gaan.

„Mien!” riep Moeder.

„Ja, Moe!”

„Je wilt wel voor Moeder even een boodschap doen, hè?”

Nu — anders was Mien er altijd dadelijk voor te vinden. Maar nu?

„Hè nee, Moe,” zei ze.

„Kom!” zei    Moeder.    „Niemand    anders    kan    het    doen. Als

jij ’t niet doet,    moet ik    het zelf doen, en ik    heb    het    zoo druk!”

„Ik ook, Moe!” had Mien gezegd, vóór ze ’t wist.

O! Nu had ze zich verpraat!

„Wat moet je dan doen?” vroeg Moe.

Mien wist zich geen raad.

Zou ze zeggen, dat ze een geheim had? Dan was alle aardigheid er af! Maar wat moest ze dan doen?

„Och nee,”    zei Mien, „dat zei    ik zoo    maar. Ik heb het

niet druk.”

Ze had een erge kleur gekregen. Moeder zag het wel, en dacht: „Wat    zou het    toch wel    zijn?”    En    ze    zei: „Dan

14