Zet wijd je ooren open

71

de kisten aan den waterkant. En ’t zou wat een mooi kussentje worden!

Was dat nu niet allemaal mooi bedacht van Mien?

Ze was er wat blij mee, en ’s middags ging ze de wol al koopen. En toen moest ze hard aan ’t werk, want het was al bijna Sinterklaas.

’t Ging wat lastig.

Anders, als Mien wat te maken had, kon ze Moeder altijd raad vragen, maar die mocht er nu niets van weten.

Mien’s groote zus zou haar wel kunnen helpen — maar zou ze ’t haar wel vertellen? ’t Zou wel veel gemakkelijker zijn.

Neen, neen, niemand mocht het weten!

Dat speldenkussentje was zoo moeilijk, en er vielen zoo dikwijls steken. Maar als het eenmaal af was, — wat zou het heerlijk zijn!

En weet je, wat óók zoo lastig was?

Vader en Moeder waren ’s avonds altijd thuis; en in de andere kamers was geen licht op. Daarom kon Mien het alleen maar ’s middags tusschen de schooltijden doen, en op de vrije middagen.

Niemand had er nog iets van gemerkt.

Maar op een Woensdagmiddag zei Jaap tegen Mien: „Ga je mee, krijgertje spelen?”

„Nee,” zei Mien.

„Waarom nou niet?”

„Daarom. Om een geheim.”

„Wat dan?”

Jaap werd dadelijk nieuwsgierig.

„Dat vertel ik je niet, want dan is het geen geheim meer.”

Jaap werd nog nieuwsgieriger.

„Misschien kan ik je wel helpen met het geheim.”

Mien dacht eens even na. Hoe zou Jaap haar nu kunnen helpen? Jaap was toch maar een jongen, en jongens weten niets van gevallen steken en van hoeveel toeren je nog moet doen!

Maar Jaap zou houtwol voor haar kunnen halen, en zou kunnen zorgen, dat ze alleen kon zitten werken, en — ze zou