Het nieuwe broertje

17

Als de jon-gen in den tuin kwam, wis-ten de duif-jes het ah Dan kre-gen ze e-ten*

Ze vlo-gen al-len naar hem toe*

Wit-je voor-aan*

Want ze dacht:

„Mij vindt hij het mooist*

Dus hij zal mij wel het eerst wil-len ge-ven*”

Op een dag kwam er een vreem-de me-neer in den tuin*

Met den jon-gen*

„O,” dacht Wit-je*

„Die komt ze-ker naar mij kij-ken*ⁿ En ze vloog naar be-ne-den*

Haar kop hee-le-maal ach-ter-o-ver*

Och, zoo def-tig!

De an-de-re duif-jes kwa-men ook* „Wat een mooi-e dui-ven,” zei de me-neer* „Hij be-doelt mij ze-ker,” dacht Wit-je*

Het Nieuwe Broertje