De weg alleen

„Maak je toch los van wat de mensen daar over denken! Wat ben je toch een echte man! Een goede huisvrouw mag geen tijd hebben om te werken, maar wel om een kopje thee te komen drinken.”

„Nee, dat is het niet, — geloof ik tenminste...” Hij aarzelde even.

„Wat voor werk wou je dan doen?”

„Het enige wat ik kan: piano-lessen geven.” „Je bent niet bevoegd!”

„Maar wel bijna. Ik was maar een half jaar van mijn examen af, toen Leo kwam. En sommige mensen geven niet zoveel om die bevoegdheid. Misschien patiënten van Leo.”

Al die bezwaren van geen-bevoegdheid had ze vele nachten overdacht. Maar nu ze het tegenover Flip verdedigen moest, wou ze ze niet erkennen.

„Er zullen niet makkelijk lessen te vinden zijn.” „Nee, dat weet ik. Maar ik moet het toch proberen.”

„Zou zo iets veel opbrengen?”

Hij, de zakenman, voelde zich op zo onbekend gebied. Hij werd er onzeker van.

„Ik denk het niet,” erkende ze. „Maar iets toch wel. Al is ’t alleen maar voor de kleren van de kinderen en mij, — of later, voor een extra les, of een pleziertje voor ze. En er is nog een ding, dat ik kan. Weet je nog, dat ik zo’n goede muziek:-hand had? Sommige mensen laten wel eens muziek copiëren.”

„Dat komt toch haast niet voor?”

48