De weg alleen

HOOFDSTUK IX

Toen Car voor ’t eerst Atie naar school bracht, een zuivere nazomer-morgen, zong het in haar om het nieuwe, dat deze gang haar inluidde.

Zo had ze Siem gebracht, toen Leo ziek was, — zo had ze Joop gebracht, — zo bracht ze, voor ’t eerst, een meisje van haar naar de meisjesschool.

In de glimmende tas aan Atie’s arm zat, behalve de scherp gepunte potloden en al het andere, dat zozeer Atie’s verrukking had gewekt, een schoon, braaf-wit schortje. Dat was het nieuwe voor Car, waar ze zich als een kind op verheugd had: een dochter naar school brengen, en een school-schortje in de tas stoppen.

De sensatie van het schone schortje, iedere Maandag opnieuw, die ze als een klein meisje zo sterk ondergaan had, kreeg nieuwe vorm en kleur. Misschien was het dit, het nooit verbleken van haar kinder-herinneringen, wat haar zo sterk deed genieten van al, wat de wederwaardigheden van haar kinderen aan beweging brachten in haar huis. Misschien was het dit, wat de kameraadjes van Siem en Joop zo gretig naar haar huiskamer voerde. Dat had ze gehoopt: een lichte sfeer in huis, zonder de druk

104