Tirtsa

Ze riep het verschrikt en beschaamd en héél klein. Allen op weg om haar te zoeken, — en zij die daar geen ogenblik aan gedacht had....

„Hoe kunnen we hen geruststellen?” vroeg ze.

„Ze bellen zowat om het uur op; het is nu bijna een uur geleden, dus ze zullen wel gauw opbellen.”

„Ik ga in het kantoortje zitten, bij de telefoon,” zei Tirtsa; dit was het enige, wat ze kon doen. „En ik bel het kinderdorp ook op. O, ik heb dat niet geweten!”

„Maar waar was je dan?” vroeg Jonathan weer. „En waarom was je weg?”

„Ik wou naar huis,” zei ze, opeens kortaf. „Voorgoed.”

„Is er iets gebeurd?”

Was er iets gebeurd? Niets dat nieuw was, — alleen had ze voor 't eerst gezien, wat er altijd was geweest: dat zij, de enige, die niet had geleden zoals al die andere kinderen, een blijvende stoornis voor ze moest zijn, zolang al die kinderen niet konden vergeten wat achter hen lag; dat zij, die liefde om zich heen had gekend zolang ze leefde, daar zonder niet voort kon, — geen ogenblik meer.

„Er is niets gebeurd,” zei ze stil. „Ik zal het vader en moeder en R'oevén wel vertellen.”

Loom, — en niet alleen door haar nog pijnlijke knie, — liep ze naar het kantoortje toe, waar de administrateur haar net zo ontving als Jonathan.

„We wachten met En Zajit op te bellen, tot er weer telefoon van de zoekers is geweest,” zei hij, en op dat ogenblik ging de telefoon.

„Ze is hier,” zei hij, en wenkte Tirtsa te komen. „Ze is O.K. Wacht!”

„Is dat vader?” vroeg ze benepen door de telefoon. „Ik ben Tirtsa.”

„Kind!” riep vader. „Wat is er toch geweest?”

Allemaal vroegen ze, wat er geweest was. Het was zo moeilijk te vertellen, wat er geweest was.

„Ik ben naar huis gekomen, vader. Voorgoed. Ik heb er niet aan

82