Tirtsa

honger was. Hij zocht in de brede gordel, die hij om zijn lange hemd droeg, of hij daar misschien nog iets van zijn pita, het platte, holle brood, bewaard had, maar nee: alles was schoon op. Bewaar maar eens brood, als je een jongen van tien, elf jaar bent en de hele dag buiten! Hij beduidde haar, dat hij nog niet met zijn kudde aan kon komen zetten, maar dat het nog een kwartiertje duurde, eer hij naar huis kon gaan, en dan zou hij heus gauw komen met een ezel; ze kon op hem rekenen.

Het kwartiertje was méér dan een kwartiertje, en eer hij met al zijn schapen en met het ezelsveulen! je uit het oog was verdwenen, duurde ook nog een hele tijd. En de zon zakte tot achter de toppen, — ze wist, dat ze hem thuis nu in de zee zagen dalen, — en ze had honger en nogal erge pijn in haar knie, en de goede warmte van het dal verdween zo gauw de zon er niets meer over te zeggen had. En zo héél zeker was ze er niet van, dat haar vriendje de belofte van het ezeltje niet zou vergeten; nee, erg plezierig voelde ze zich niet.

En toen het werkelijk helemaal donker was en Tirtsa er zich juist in begon te schikken, dat ze de nacht bij het beekje zou moeten doorbrengen, zittend op een steen, en misschien wel aangevallen zou worden door hongerige jakhalzen die geen dode buit konden vinden en zich dan maar met een levende Tirtsa tevreden zouden stellen, — toen hoorde ze een geruststellende jongensstem „shalom! shalom!” roepen en het trip-trip van ezelpootjes op de intussen gedroogde modder.

Ze kwamen dichter bij, met het zwaaiende licht van een petro-leum-stormlamp, en Tirtsa had grote zin om herder en ezeltje samen te omhelzen.

Zó eenvoudig was het nu wel niet, met een gezwollen, pijnlijke knie in het licht van een stormlamp op een ezel te klimmen, — maar het lukte ten slotte. De ezel, gewend aan veel zwaardere vrachten dan een enkel mensenkind, zette er dadelijk een drafje in, de dunne pootjes met veel ervaring geplant op de oneffenheden van het dal, en het herdertje draafde er met zijn stok achteraan, vertellend van zijn moeder die haar wel te eten zou geven en haar

74