Tirtsa

Het deed erge pijn. Helemaal beduusd bleef ze een ogenblik tussen de struiken zitten. Ze trok de bezeerde knie op en dat deed nog erger pijn. Het bloedde haast niet, maar boven de rand van de kaplaars werd de knie hoe langer hoe dikker, en toen ze hem probeerde te strekken, gaf ze een kreet, die ze dadelijk smoorde en die overstemd werd door de vogels, het beekje en de fluit.

De pijn was het ergste niet, begreep ze na een paar ogenblikken. Maar dat ze hier alleen in de wildernis was, niet eens bij een pad, en dat ze ver van huis was en zeker niet tegen de rots helling zou kunnen opklimmen, dat was veel erger. Ze probeerde op te staan, en op de één of andere manier hield ze zich een ogenblik op het goede been staande. Toen ging ze maar weer zitten, zachtjes kreunend en verdwaasd kijkend naar de groeiende knie.

Wat moest ze nu? Ze was ver van huis, zelfs ver van het kinderdorp, en ver van ieder levend wezen, behalve de zwarte schapen en hun fluitend herdertje, En toen begreep ze, dat het fluitende herdertje haar enige hulp was.

Half kruipend, half hinkend, werkte ze zich uit de struiken. Na veel tijd en veel moeite en veel pijn en veel zweetdruppels was ze het herdertje zó dicht genaderd, dat ze zijn aandacht kon trekken met zwaaien en roepen. Hij hield midden in een wijsje op en toen hij haar ontdekte, kwam hij naar haar toe gelopen, fluit en stok en al.

„Saïdah!” riep Tirtsa hem tegemoet. Ze kende al van klein kind af de Arabische groet.

„Shalom!" zei het herdertje; de Arabieren in deze streek, vooral de jongeren, kenden allemaal wat Hebreeuws, en hij groette haar met de Hebreeuwse vredesgroet.

En met twee, drie Arabische woorden, die ze tot haar beschikking had, en veel Hebreeuwse woorden, en nog meer gebarentaal, legde Tirtsa hem uit, wat er gebeurd was en wat eraan scheelde en waar ze heen wou.

Toen ze zover was dat ze gewezen had waar ze heen wou, schudde hij met een ouwelijk gezicht het hoofd: een kind kon zien, dat dat niet mogelijk was.

71