Tirtsa

ezelwagen natuurlijk, en misschien op de grotere weg geen lift ook, maar niets kon haar meer tegenhouden. Ze moest naar huis, en ze mochten haar niet meer hierheen terug sturen.

Met verbeten haast maakte ze haar werk af. In haar slaapkamer haalde ze gauw haar middag-kleren voor de dag, die ze bij de lessen aan hadden, als ze de werk-kleren hadden afgelegd, en haastig nam ze een douche en verkleedde zich. Vóór de anderen aan tafel gingen, wou ze weg zijn van hier. Eten? Eten hoefde niet; thuis zou ze eten, als ze daar maar eenmaal weer veilig was aangeland.

Toen ze, wat hijgend, buiten het kinderdorp op de weg liep, zag ze van verderop groepjes jongens en meisjes van het werk op de velden en in de wijngaarden terugkomen. Ze had daar niet aan gedacht; ze wilde ze niet ontmoeten, en zijwegen waren er niet. Toen, gehurkt in de modderige zijkant van de weg, kroop ze door een greppel tot achter een hoge cactus: een tsabre, zoals zij, een stekelige tsabre.

Een doorn van de tsabre haalde een winkelhaak in haar jas en een schram over haar knie; nou ja, thuis zou Jaël, de zuster, er wel jodium op doen, en de winkelhaak zou in de naaikamer gestopt worden, — thuis, waar altijd alles in orde kwam.

Toen het troepje werkers haar veilig voorbij was, kroop ze weer te voorschijn. Ze wist nu dat ze niet het gewone pad naar de grotere weg zou volgen, maar een kronkelend paadje dat tussen de velden liep; op het gewone pad had je altijd kans op een ezelwagen of een auto van het kinderdorp, en ze wou niet ontdekt worden.

Modder was er nog wel, maar die zou wel gauw opdrogen, want de zon was doorgebroken, een heerlijke lentezon, niet stekend zoals in de zomer, maar licht en vrolijk en net fel genoeg om de vele, vele lentebloemen in al hun kleuren te laten pronken. De anemonen waren zo rood als veel kleine vuurtjes, en de margrieten straalden als zonnetjes, de gele en de witte met gele hartjes, en wikke was er in paars en roestbruin en wat je maar wou, en bleekgele scabioza was er, en warm-gele brem, en zacht-lila cyclamen, — maar die was al haast uitgebloeid, — en blauwe ereprijs en

69