Tirtsa

beerden te doen geloven, dat er niets bijzonders aan de hand was, en de armen trokken zich terug van achter Moshé’s ellebogen, want ze waren ouder dan waar Moshé ze voor aanzag. Jehoedit, die zestien was, werd weer zestien, nee: veel, veel ouder, omdat het hele verleden terug was gekomen toen ze het Tirtsa in het gezicht had geschreeuwd, en Tirtsa, die pas vijftien was geworden, werd weer vijftien, nee: ouder dan vijftien, want ze had voor ’t eerst haat ontmoet, haat tegen die een zorgeloos en goed leven achter zich hadden.

Die nacht in het Jeruzalemse kinderhuis, in de weinige uren dat ze sliep, droomde Tirtsa een wilde droom. Ze zag vader en moeder op een heuveltop, en wou naar ze toe lopen, maar haar beide voeten werden vastgehouden door twee knijpende handen, en toen ze neerkeek naar haar voeten, waren het Jehoedits handen.

„Je hoeft niet naar je vader en moeder,” zei Jehoedit schor. „Ik kan het ook niet.”

„Maar ik kan het toch niet helpen, dat jij het niet kunt,” bracht Tirtsa uit.

„Jij kunt het helpen, en alle tsabres, en bovendien moet ik je doodmaken, want ik moet toch eten?”

Toen probeerde Tirtsa te roepen, — naar vader en moeder op de heuveltop te roepen — maar ze kon geen geluid geven. Er was muziek die verder ging, verder ging, maar zij kon geen geluid geven. En weglopen kon ze niet, want Jehoedits vuisten knepen om haar voeten en kwamen hoger, hoger, tot om haar keel.

„Moeder!” riep Tirtsa, en werd wakker. Het geluid van haar schreeuw was nog in de slaapzaal.

In de eetzaal van Giv’at Jofi was tegen half negen een groepje rondom de radio komen zitten: vader en moeder en grootmoeder en David en R’oevén en wat grote kinderen en wat chawériem en chawérot. Aan de tafels zaten sommigen nog te eten die niet eerder aan eten toe waren gekomen, maar toen de omroeper het koortje van En Zajit aankondigde en Tirtsa’s naam noemde, lagen de lepels en vorken stil.

65