Tirtsa

tsabre! Tsabres hebben alles vóór, — die worden gekozen, — die zijn meer dan wij, — want wij zijn maar zwervelingen, hè? — en maar nieuw in het land. Die hebben niet door de bossen gezworven in de sneeuw, — die hebben niet beesten dood hoeven maken om te eten en te blijven leven, — die hebben niet over grenzen hoeven kruipen om niet doodgeschoten te worden, — die hebben geen nummer in hun arm gebrand gekregen, dat ze niet weg zouden lopen, — die zijn maar bij hun vader en moeder gebleven en verwend, — en daarom worden ze voor alles gekozen wat maar prettig is, — en daarom hebben ze een mooiere stem dan een ander, — tsabre, — bah!"

En Tirtsa’s wijd-opengesperde ogen zagen met onmetelijke schrik, dat het meisje spuugde, — spuugde op de tsabres, — op haar.

„Maar ik kan het toch niet helpen, Jehoedit!" zei ze ontzet. Ze zei voor 't eerst Jehoedit tegen haar, want ze had, tussen die vele meisjes en jongens, nog nooit tijd gehad om meer dan een paar woorden tegen haar te praten.

Toen stond ineens Moshé tussen hen beiden in en trok van elk een arm door de zijne.

„Jij kunt het niet helpen, — en jij niet," zei hij, en zijn stem was hees.

„Ik heb toch nooit geweten," ging Tirtsa verder, vóór Moshé langs, „dat jij zo graag solo wou zingen, — en — en — van die bossen — en van de beesten, die je dood moest maken — en — ik kan het toch niet hèlpen!"

Jehoedit huilde nu, tegen de mouw van Moshé aan, en toen huilde Tirtsa tegen de andere mouw. De anderen stonden er stil en verslagen om heen.

Moshé, die zelf al een vlechtenkind van acht jaar had, voelde opeens Jehoedit en Tirtsa beiden als niet ouder dan acht jaar; hij liet ze maar stil gaan, en zei tegen de anderen:

„Wachten jullie bij de uitgang op me? Ik moet nog formaliteiten in orde maken, en Jehoedit en Tirtsa helpen me daarbij."

En voor allerlei loketjes vonden Jehoedit en Tirtsa hun gewone houding van iedere dag terug; de roodbehuilde gezichtjes pro

64